Sucre - Potosi - Salar de Uyuni

Suuuucreee! Ik hoopte stiekem dat Sucre een tweede Cusco voor mij zou zijn. Helaas was dat iets te optimistisch. Leuke universiteitsstad, dat wel, maar geen Boliviaanse Cusco. Er is wel een dag die ik nooit zal vergeten. Herinneren jullie je Cochabamba nog, uit het vorige verslag? Wel, 's avonds leek het ons leuk een broodje choripan vanop straat te eten. Gelijk de locals. Nooit, NOOIT meer! Mijn broodje heeft een voedselvergiftiging en een 6 uur durende ziekenhuisopname tot gevolg gehad. Ok heel eerlijk denk ik dat straffe antibiotica ook wel hadden gewerkt maar blijkbaar voelde de Boliviaanse dokteres de behoefte mij aan 2 infusen te leggen. Joy oh joy. Het heeft echter wel effect gehad. 's Avonds voelde ik me al een pak beter. 3 dagen nadien was ik weer volledig de oude. Net op tijd aangezien Katrijn het toen te pakken had. Zij zal nooit meer een postkantoor binnenstappen zonder aan haar kotsincident te denken.

Jullie lezen deze blog natuurlijk niet enkel om in onze miserie te delen. Vanuit Sucre gingen we een dagje naar een naburig dorpje Potosi dat bekend staat om zijn zilvermijnen. Potosi zelf is werkelijk charment maar staat in groot contrast met de schrijnende situatie in de mijnen. Deze worden opgesteld voor touristen. Er wordt voorgesteld een cadeautje te kopen voor de mijnwerkers. Ik heb cocabladjes en soda gekocht terwijl Katrijn resoluut voor dynamiet ging. De cocabladeren vormen de dagelijkse lunch voor de mijnwerkers. Ondanks het feit dat ik voortdurend met mijn hoofd tegen de muur knalde was het toch een unieke en spectaculaire ervaring. De triestheid staat af te lezen van het gezicht van de meeste mijnwerkers die enkel bereid staan te antwoorden op onze vragen in ruil voor een van onze pakketjes. Je kan het ze natuurlijk niet kwalijk nemen. De mijnen zijn niet langer in handen van de overheid maar worden gexploiteerd door particulieren. Bovendien wordt de gemiddelde mijnwerker niet ouder dan 46 (Stoflong en ontploffingen als belangrijkste doodsoorzaken) en als ze dan toch de pensiongerechtigde leeftijd bereiken moeten ze zien te overleven met een mager pensioentje. Ik zou ook niet met een smile op mijn gezicht rondlopen. Detail: naar het einde toe waren we twee mensen van onze groep kwijt. Gelukkig waren ze bij een andere groep aangesloten en was er een happy end.

Vervolgens was het tijd voor de langverwachte zoutvlakten. Reeds vanaf het begin van onze tocht zochten we her en der inspiratie voor de typische foto's. Ik lees hier mijn dagboek het volgende: WOW! WOW! WOW! Dat is exact hoe deze indrukwekkende vlakte samengevat kan worden. Het is gewoon onwerkelijk. Van de foto's kwam echter niet veel in huis totdat onze chauffeur mij en katrijn een handje begon te helpen. We hebben ze! Ik kan jullie nog steeds niet vertellen hoe ze ontstaan zijn maar krijg je de kans in je leven ze te bezoeken, doen! Blijkbaar hebben we wel erg veel geluk gehad met het weer aangezien normaal deze tijd van het jaar de vlakten onder water zijn. Lucky us. Later op de dag hebben de goden de hemelsluizen echter wel eventjes ferm opgezet waardoor we erg veel vertraging hebben opgelopen. Ik kan hier concreet beginnen omschrijven wat we allemaal gezien hebben maar beelden zeggen soms meer dan woorden dus ik beloof erg snel foto's te uploaden. Kort samengevat was deze 3daagse tour adembenemd. Hoge toppen met sneeuw, rotsen die door aliens lijken te zijn gedropt, honderden flamingo's, een actieve vulkaan, geisers etc. wisselen elkaar af. Het leek wel een grote filmset. Aangezien we slechts 2 weken in Bolivie hebben gezeten is het nu weeral tijd voor een grensoversteek. Ditmaal met Chlili maar daarover meer in de volgende post.

Hasta la proxima!