Let's go to Bolivia! La Paz - Lake titicaca

De intrede in Bolivië is niet helemaal vlekkeloos verlopen. Nee hoor, geen problemen aan de grens. Problemen met de maag, again. Blijkbaar is zelfs het eten in de hostels niet 100 % betrouwbaar. Resultaat; spurtjes naar het donkere en hobbelige kleine kamertje van de bus. De grensoversteek verliep prima. Beetje vragen van de politie, beetje aanschuiven en voila een nieuwe stempel in het paspoort.

31 januari... De meesten onder jullie weten dat ik met oudjaar wel eens volledig los kan gaan. Ik was uiteraard van plan volledig aan die verwachtingen te voldoen. Helaas. Mijn darmstelsel besliste er anders over. Ik heb mezelf uit mijn bed naar de overvolle bar met dronken mensen gesleurd om de verplichte drie kussen te geven en vervolgens terug in mijn nest te kruipen. Positieve is dat het ditmaal geen katerachtige 1ste januari was. Na La Paz, weer een grote en drukke stad, te hebben verkend stond de death road op het programma. Nu is die zogenaamde dodelijkste weg ter wereld zijn naam niet helemaal meer waard aangezien er een nieuwe weg aangelegd werd en op de oude geen auto's meer rijden. Dus hebben ze er dan maar een touristiche attractie van gemaakt. Maar wat een leuke activiteit! Met mountainbikes de oude en nieuwe weg afsnellen. Leuk, leuk, leuk! Katrijn is wel een keertje tegen de vlakte gegaan maar no harm was done! Na onze inspanning werden we beloond met een verfrissende douche, heerlijk zonnetje en bijhorend zwembad. Terug in La Paz aangekomen haaste ik me naar een tattooshop waar ik eerder die week een piercing had laten zetten. Ik had immers mijn zinnen gezet op een nieuwe tattoo en wat is ie mooi!

Na een aantal rustige en chille dagen in La Paz waren we klaar om weer versteld te staan door een van de wonderen van de natuur; Lake Titicaca. Het grootste en hoogste meer van Zuid-Amerika. Na een busrit, een overzet en een boottochtje kwamen we aan op isla del sol. Mmm precies niet helemaal wat we ervan verwacht hadden maar soit we geven het een kans. Na ezeltjes belast te hebben met onze rugzakken vonden we een hostel boven aan het eiland. Op de eilanden is niet zo enorm veel te doen/te zien dus besloten we met een pintje in de hand te genieten van het onwerkelijke uitzicht. Geen kippevelmoment maar desalniettemin prachtig! De volgende dag besloten we op zoek te gaan naar de ruines aan de noordkant van het eiland. Epic failure! In de gietende regen bleven we consequent de verkeerde richting uitwandelen totdat we in iemands groententuin beland waren en besloten onze zoektoch te staken. Wat vindt iedereen toch zo geweldig aan dit eiland? We hadden maar 1 blik nodig om te besluiten last minute een boot te nemen en het eiland te verlaten. Beetje jammer wel, maar ach. Terug in copacabana werd onze frustratie enkel maar groter aangezien we uren (en nee dat is niet overdreven) moesten wachten op de slechtste lunch ooit. Terug naar La Paz dan maar om een nachtbus naar Cochabamba te nemen. Over dat laatste stadje kan ik kort zijn. Alles is gesloten op zondag en er is niets te zien. We zijn met een kabelliftje naar een Jesusstandbeeld gaan zien en hebben schandalig veel gesnoept. Einde van het Cochabamba hoofdstuk.